پیام ولادت رسول اعظم و امام جعفر صادق صلوات الله علیهما
خداوند، انسان را آفرید و او را برگزید که زندگی خود را گزینش‌گرانه، نه به فرمان غریزه، که به فرمان خِرد، استوار سازد و پیش ببرد.
آفریدگار جهان و جهانیان، انسان را برگزید که برگزیند، راه را و راهبر را.
فراروی انسان، در درازای زندگی، راه‌های گوناگونی چهره می‌گشایند و بسیار کَسان که خود را راه‌بلد می‌نمایانند.
در حقیقت، نه همهٔ راه‌های فراخوانندهٔ به‌خود، راه انسان‌اند و رسانندهٔ او به کمال و سعادت و نه همهٔ آنان که سنگِ راه‌بلدی به سینه می‌زنند، مرد این میدان؛ بَسا راه‌زن‌اند.
بسیار از این راه‌بلدنمایان، رهزنِ فکر و عقیده‌اند، کژراهه‌آفرین و زمینه‌ساز غارت‌گری و در این میان، آفرینندهٔ انسان، با شناختی که از آفریده خود دارد و به توانایی‌ها و ناتوانایی‌های او آگاه است و میزان و میدان کارآیی و گذردهندگی خرد و سرشت او را، از گذرگاه‌ها و کُنام‌ها می‌داند، نشان‌ها، مشعل‌ها و فانوس‌هایی فراراه او برمی‌افرازد و می‌افروزد تا انسان، آفریدهٔ برگزیده، در گاهِ رویارویی با فراز و فرودهای شکننده، پیچ و خم‌های سرگردان‌کننده و حیرت‌افزا، تاریکی‌های بصیرت‌زدا، طوفان‌های تغییردهندهٔ جهت‌ها و سمت‌وسوها، زمستان‌های استخوان‌سوز و آوردگاه‌های سخت و دهشت‌انگیز حق و باطل، جهت درست و دقیق را بیابد و سرگردان نماند و به درّهٔ هلاکت فرونیفتد.
این نیرو، همان پیامبرِ برون است که قد می‌افرازد و روشنایی می‌افروزد و عقل را بیدار می‌کند، تاریکی را از چهرهٔ فطرت می‌زداید و شگفتی می‌آفریند و انسان را در جادهٔ سعادت رهنمون می‌شود و انقلاب الهی -انسانی درونی و بیرونی را پدید می‌آورد.
قال موسی بن جعفر (ع)
«...إِنَّ لِلَّهِ عَلَى اَلنَّاسِ حُجَّتَيْنِ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا اَلظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ وَ اَلْأَنْبِيَاءُ وَ اَلْأَئِمَّةُ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ وَ أَمَّا اَلْبَاطِنَةُ فَالْعُقُولُ...»
امام کاظم ع به هشام بن حکم فرمود:
خداوند را بر مردم، دو حجّت است:
حجّتی آشکار و حجّتی پنهان و درونی.
امّا حجّت آشکار، رسولان، پیامبران و امامان‌اند و امّا حجّت باطنی، عقل‌هاست.
مانند چنین روز خجسته و مبارکی، آفریدگار جان و جهان، جان انسان را با نسیم دل‌انگیز محمّد (ص) شکوفاند و زمینه را برای بهره‌یابی او از این رایحهٔ سَرمَدی و حجّت ظاهری آماده ساخت، تا با فرودآیی پیاپیوسته به این کانونِ همه‌گاه شعله‌ور، نیروهای باطنی خود را از فرورفتن در تاریکی رهایی بخشد و با عقلِ بیدار و سرشتِ بازشناسانندهٔ حق از باطل، خود را بسازد و از ناپاکی‌ها پاک، و پایه‌های جامعهٔ الهی- انسانی را برافرازد.
این سلسلهٔ زیبا و زنجیرهٔ به‌هم‌پیوستهٔ انبیایی، به محمّد (ص)، رسول اعظم، ختم شد و مُهر پایان بر این سلسله زده شد، و آن‌گاه به فرمان آفریدگار هستی سلسله و زنجیرهٔ اولیایی بنیاد گذارده شد تا راه روشن انبیایی و محمّدی را، تاری و تاریکی فرانگیرد، و در غبار زمانه گم نشود.
در این حلقهٔ به‌هم‌پیوستهٔ مقدّس، بِسان چنین روزی، جعفر بن محمد (ع) پا به عرصهٔ وجود گذارد، تا این زنجیرهٔ فراخیزانندهٔ خردها و روشنایی‌بخش سرشت‌ها، ادامه بیابد و بشر، راه گریزی برای حرکت بر غیر مَدار پیامبر درون و پیامبر برون، نداشته باشد و بداند و درک کند فرارفتن به جایگاه والای انسانی، با قرارگرفتن و بهره‌مندی دَمادَم، از این آبشار بلند است که از عرش الهی سرچشمه می‌گیرد.
بلند بادا نام احمد
و سرمدی بادا چشمه جوشان جعفر بن محمد